sábado, 28 de decembro de 2013

Rosa Aneiros no club Pantasmas de Papel




Aínda que non estivemos todos, as datas non o permitiron, tivemos a ledicia de contar con Rosa Aneiros no noso club para falar das dúas obras que estabamos a ler: Sol de Inverno e Ámote Leo A.
Aproveitamos que Rosa tiña que presentar oficialmente esta última para achegarnos á Galería Sargadelos e ter a nosa sesión do club, compartir a morriña doutro tempo que Inverno deixounos na alma, a tristura do seu bogar e por outra banda a xuventude e gañas de aventuras que espertou Leo nos nosos lectores novos. Todo un pracer coma sempre falar con Rosa quen nos descubriu que o xerme de Sol de Inverno foi a necesidade de experimentar có narrador en 2ª persoa; incluso comentounos que nunha comida con Agustín Fernández Paz falando desta posibilidade, o propio Agustín díxolle que non o ía conseguir que era moi dificil, pero como somos uns cabezotas, quen se propón, o consigue, e vedes eiquí a Rosa quen confesounos que tiña fai moito tempo a historia na cabeza e a excusa do final de Inverno serviulle para empregar ese narrador, toda unha proba de lume para un escritor. Cando nos lle falabamos da dor que tiñamos no peito polas vicisitudes de Inverno tamén confesounos que chorou sen acougo cando morreu Luzdivina, a avóa de Inverno, transmisora das historias das fillas do tempo, loitadoras neste mundo belicoso.
Non tivemos a fortuna de poder cambiar a historia de Leo porque xa a tiña escrita e aínda que lle propuxemos varios finais, lugares onde seguir viaxando e identidades para o autor das pintadas, non puido ser. Deixounos entrever o que viña pero riu das nosas propostas, non sei se porque adiviñamos algún final ou escea ou porque nos afastamos moitísimo da historia que chegará xa ás nosas máns.

En marzo e no verán teremos a continuación de 
Ámote Leo A.!

De sete que son no grupo de lectores de Bacharelato e vinte que somos no de adultos só puideron vir a metade e para os que non viñeron aquí deixamos algunhas das imaxes da sesión.

Grazas mil a Rosa pola súa dispoñibilidade e cercanía e esperamos que Mariña medre pronto para que nos cheguen outras obras desta autora que tanto nos gusta.

E para os que non a coñecedes, deixovos esta entrevista:


xoves, 26 de decembro de 2013

Velazquez regresa al Prado


La gran exposición de la temporada en la pinacoteca albergará los últimos retratos del pintor en la corte de Felipe IV.
El museo exhibirá del 8 de octubre al 9 de febrero obras de la última década del artista, con pìezas nunca vistas en España.

Vía El País

luns, 16 de decembro de 2013

Agochado no andel: Cruzada en Jeans

Estamos en la Edad Media (a. 1212 d.C.). Una peregrinación de millares de niños se encaminan a Tierra Santa siguiendo a un joven que ha tenido una visión. El largo viaje que tendrán que hacer a pie desde Alemania hasta las costas italianas estará lleno de dificultades. El hambre, la sed, las enfermedades y la hostilidad de muchos van diezmando el ánimo y el número de los que quieren ir a luchar contra los sarracenos.
Un joven muchacho, Rudolf, nacido en el siglo XX, llega por un extraño incidente al escenario de tan patética peregrinación. Los conocimientos del siglo XX y el arrojo de Rudolf son de gran ayuda en esos momentos de penuria.
El joven Rudolf va descubriendo un mundo nuevo, tan distinto al suyo.
La novela aunque claramente es de ficción, no deja, sin embargo, de tener un tono muy realista que nos lleva a conocer el mundo de la Edad Media, con sus luces y sus sombras.
Agochado no andel en galego ou castelán á vosa disposición Cruzada en Jeans.


sábado, 14 de decembro de 2013

xoves, 12 de decembro de 2013

Agochado no andel: El cazador de estrellas

"No recordaba la primera vez que sufrió el ataque. Tenía tres años, y le quedaba sólo un recuerdo nebuloso de esa época."

Bachir vive en un campamento de refugiados saharauis, y sus pulmones están enfermos, tanto que se ve obligado a permanecer tumbado día y noche.


"Hasta las diez, todo era agradable, siempre que sus pulmones no se quejaran (...).Luego vendrían tres o cuatro horas soportables. El calor aún no sería asfixiante y se entretendría imaginando que ocurriría en la calle, jugando a asociar voces con rostros y sonidos con objetos."


Porque tiene todo el tiempo del mundo para eso, para escuchar, y para imaginar que hay detrás de todos los sonidos que escucha. Y de ese modo es como una noche conoce a Jamida, un anciano, mitad guerrero, mitad sanador, mitad sabio, que le va a enseñar muchas cosas, pero sobre todo una fundamental.


"Se puede lo que se quiere, si se quiere con el corazón. Tendrías que preguntarte qué quiere tu corazón (...)
- Estoy enfermo. Lo han dicho los médicos...
- Si, estas enfermo, no lo dudo. Y creo que tu cuerpo quiere salir de ahí, pero ¿y tu corazón? ¿Qué te dice tu corazón?."


Una simple esfera de madera para entretenerse que le regala Dajba, la chica que le gusta, y una caña para hacer ejercicios de respiración, que le fabrica Jamid, son los responsables de que Bachir vuelva a tener ilusión. Ilusión por sanar sus pulmones... ¿o quizá sea su alma?.
Jamida le enseñará a mirar el cielo buscando estrellas, le fabricará el artilugio con el que ayudar a sus pulmones a respirar mejor, escuchará sus quejas y le contará alguna de las historias que habían formado parte de su vida, pero sobre todo le dará esperanzas, y le inculcará valor, un valor que Bachir había perdido y creído no volver a recuperar nunca. 


"Contemplando el cielo, el chico se preguntó cuantos hombres sabios lo habrían estudiado noche tras noche, hasta conocer cada uno de esos puntos de luz. (...) Tal vez algún día tuviera ocasión de cruzar los desiertos y conocer alguno de esos lugares."
El libro es Premio Alandar de Literatura juvenil que convoca desde hace tres años Edelvives. Se trata de un interesante y emotivo relato, basado en la experiencia del autor en los campos de Smara, que refleja la vida cotidiana, las creencias y las aspiraciones del pueblo saharaui.

Ricardo Gómez con El cazador de estrellas nos acerca una historia de valores, de derechos, de calidad humana, amistad, superación, conocimiento de una cultura perteneciente a un pueblo, tan castigado como el saharaui, y que como todo pueblo que vive una injusticia, está lleno de sabiduría, constancia, paciencia y valor.... esperando que la encuentres escondida en la biblioteca.
Guía didáctica

martes, 10 de decembro de 2013

20 Aniversario do Alto Comisionado para os Dereitos Humáns

“Mientras continuamos esforzándonos por lograr un mundo que reconozca
los derechos de todos los seres humanos,
el documento Declaración y Plan de Acción de Viena,
aprobado en la Conferencia Mundial de Derechos Humanos
 que se celebró en Viena en 1993, todavía define la agenda para gran parte de nuestra labor.
 La Declaración, que provocó avances históricos en la promoción
y la protección de los derechos humanos,
es el documento general más significativo en materia de derechos humanos
elaborado en los últimos 40 años.”
Alta Comisionada de las Naciones Unidas para los Derechos Humanos, Navi Pillay


luns, 9 de decembro de 2013

Agochado no andel: Barrotes de bambú

Keizer, antigo comisario de policía está moi procupado polas actividades da secta "almas Vivas", que opera en Amsterdam. Sospeita que este grupo psedorrrelixioso actúa á marxe da lei, pero non dispón de probas irrefutables que lle permitan interromper-las súas actividades.
Consegue que uns xoves, perfectamente adestrados se infiltren an organización. Os xoves teñen que pasar unhas probas psicolóxicas durísimas coas que tntan despersonalizalos e sometelos incondicionalmente á vontado do Profeta, o Iluminado, o lider WIllem de Vries.
As semanas que viven tentando coñece-la vida interna e as actividades da secta son trepidantes e mesmo aguriantes en moitos momentos... o caso resólvese de xeito inesperado.

Agochado no andel Barrotes de bambú, unha historia de medos, de sometimento de vontade de agresión ao noso dereito de ser nos quen somos. Seremos capces de poñernos no sitio dos rapaces? Poderíamos sair dunha secta?

domingo, 8 de decembro de 2013

Arbax: non ao acoso escolar



A Consellería de Cultura, Educación e O.U presentou o 8 de novembro de 2013 o videoxogo Arbax.
Trátase dun videoxogo que inclúe un xogo de rol elaborado en 3D, interactivo e lúdico, ideado para combater o acoso escolar – bullying na súa acepción inglesa- en colexios e institutos da U.E.
Un dos produtos do grupo de traballo é un videoxogo de rol. Trátase dunha ferramenta escolar para ser utilizada polo profesorado xunto cos seus alumnos no tratamento e prevención do acoso escolar. 

venres, 6 de decembro de 2013

Interesante película sobre educación

Hoxe vos achegamos unha das novidades do noso blog Decine no Esquío, fixádevos no Scoop.it da dereita ou na lapela superior para atopar outras novidades.

Dirección Tony Kaye.
En "O profesor (Detachment) ", Adrien Brody interpreta a Henry Bathes, un profesor que posúe un auténtico don para conectar cos alumnos. Pero Henry prefire ignorar o seu talento. Ao traballar como profesor substituto, nunca permanece bastante tempo nun centro como para manter unha relación afectiva cos seus alumnos ou os seus compañeiros. Cando chega a un instituto onde unha frustrada administración conseguiu volver totalmente apáticos os alumnos,Henry non tarda en converterse nun exemplo a seguir para os adolescentes. Descobre que ten unha conexión emocional cos alumnos, cos outros profesores e cunha adolescente á que recolle na rúa. Por fin decátase falto de amor e cheo de maldade de que non está só na súa desesperada busca da beleza nun mundo aparentemente.

Na biblioteca e na wikipedia.
Ficha técnica.
Crítica en BlogdeCine.
Reportaxe en Fotogramas.
Crítica en CineDivergente:"La deconstrucción del yo, de todos nosotros"
Reseña en Días de Cine de RTVE (inclúe imaxes da película)
En clave de cine: "Viaje al centro del problema"

Trailer:

xoves, 5 de decembro de 2013

Agochado no andel: Busco a Violet Park

El planteamiento inicial de Busco a Violet Park es de lo más original: El protagonista, Lucas Swain, de 16 años, se encuentra una urna con cenizas de una anciana en una oficina de taxis. (Alguien la dejó olvidada en un taxi cinco años atrás). Lucas decide investigar quién era y por qué quedó allí sin que nadie la reclamase. Y... a partir de ahí, el lector se encontrará todo tipo de sorpresas y coincidencias que le llevarán a un final insospechado. No puedo decir más de la trama, porque no quiero desvelar nada.
Busco a Violet Park es una obra que se lee con agrado. Está escrita con un estilo sencillo, amable, en 1ª persona, como si conociéramos el pensamiento de Lucas, pero intercalando diálogos, listas de hechos, etc, que aportan frescura y humor al estilo. Pero no todo se queda ahí: los personajes que retrata Jenny Valentine, aún sin profundizar mucho en ellos, resultan muy interesantes. La visión que nos muestra de los ancianos, de los niños, de los secretos familiares, del primer amor, de cómo enfrentar la vida aunque te haya tocado jugar con unas cartas pésimas, etc... son temas que aparecen en algún momento de la novela y le aportan un poco de sustancia, un algo en que pensar después. Y es que, en definitiva, el lector va a asistir al paso a la madurez de Lucas, a su cambio en la forma de pensar, a su enfrentamiento entre deseo y realidad.
Busco a Violet Park está escrita con ritmo fluido, es amena y consigue sorprender al lector.

Jenny Valentine trabajó en una tienda de comida durante 15 años, lo que le permitió conocer todo tipo de gente. Estudió Literatura Inglesa en el Goldsmith College. Está casada con un músico y vive en Gales, en Hay on Wye, pueblo lleno de librerías, donde se celebtra el famoso festival de literatura. Precisamente, a finales de septiembre estará en Segovia, en el marco del Hay Festival Segovia, para impartir un taller sobre Busco a Violet Park. En Estados Unidos se ha publicado con otro título: Me, Missing and the Dead. Con esta novela ganó el Guardian Fiction Children's Prize 2008.

Reseña en El templo de las mil puertas.

mércores, 4 de decembro de 2013

Querido Fernando...

...ahora estarás con tu cura pelirrojillo y tantos otros compositores que 
con tanto amor y alegría nos descubriste. 
Gracias por tu buen hacer durante toda una vida
 dedicada a la MÚSICA.

domingo, 1 de decembro de 2013

SIDA



Cada 1 de diciembre, Día Mundial del SIDA, personas de todo el mundo aúnan esfuerzos para generar una mayor conciencia de lo que supone el VIH/SIDA y mostrar solidaridad internacional ante la pandemia. Este evento brinda a todos los copartícipes, tanto públicos como privados, una de las más oportunidades más claras para dar a conocer la situación e impulsar avances en materia de prevención, tratamiento y atención a los afectados en los países con elevada prevalencia y también en el resto del mundo.

Diez datos sobre el SIDA
Datos y cifras
Publicaciones

Y también en la biblioteca nuestros fondos tratan el tema.